Genetyczka w błękitach, czyli Aleksandra Janusz

[Yuki]

Właśnie dostąpiłam przyjemności przeczytania Domu Wschodzącego Słońca. Ogólne wrażenie po lekturze: pozytywne.

Książkę czyta się lekko i płynnie, a jej największym, bodajże, atutem są wyraziści bohaterzy. Żadni tam herosi bez skazy, ale bardzo „ludzcy” magowie, z których np. jeden zdołał wysiec w amoku w przeszłości sporą ilość osób, inny słabnie na widok krwi, kolejny okazuje się być... zakonnicą itd. Ładnie wykreowane postaci, bardzo realne i przekonujące.

Natomiast, co do samej akcji, miałam kilka wątpliwości. Chyba najbardziej zazgrzytała mi opowieść, w której pojawia się Redfairy, a to ze względu na zakończenie. Wydało mi się zdecydowanie zbyt błahe w stosunku do zbudowanego przez autorkę napięcia, zwiastującego mocny, mroczny i imponujący koniec historii ;-). Pojawia się przecież i paraliżujący strach, i wielkie przepowiednie i czego tam jeszcze nie było, a tu nagle bach! i Gabiś pokonuje szkocką elfkę w sposób szalenie banalny. A już list od niej, kończący rozdział zabrzmiał wręcz infantylnie. Ta opowieść mnie nie przekonała, choć początek, w tym historia Jean — Pierre’a były naprawdę wysmakowane. Jeszcze w kilku miejscach w książce odnosiłam podobne (choć zdecydowanie mniej intensywne) odczucie — jakby zakończenie pewnego etapu przygód bohaterów nie dorastało „wielkością” do pięknie zbudowanego przez Inę klimatu.

Ponieważ sporo historii pozostało nie dokończonych, czekam na dalsze części opowiadające o losach magów i innych istot pojawiających się w książce.

Aha, na zakończenie dodam, że najurokliwszym sposobem przepędzania wampira, z jakim dotychczas się spotkałam jest ten ze strony 340, linijka druga od góry ;-DDD.

[inatheblue]

OK, miałam już nie włazić na forum, ale jeszcze się pojawię i podziękuję :)

Historii o Red w takim kształcie, w jakim jest, razem z listem, jestem gotowa bronić do upadłego. Gdyby kończyła się inaczej (gdyby Red nie okazała się zepsutym elfim bachorem, a lęki Gabisia wytworem jego bujnej wyobraźni, traumy, syndromu helsińskiego itp) miałaby zupełnie inną wymowę i dalsze konsekwencje dla bohatera. Cały morał poszedłby na grzyby...
No, ale są te, no, degustibusy czytelnicze i na to nic nie poradzę :)

Na patos czas jeszcze przyjdzie. Ojejuśku, przyjdzie. To jest w końcu w pewnym specyficznym sensie heroiczne fantasy.

[Yuki]

Tam zaraz patos. Patos byłby zdecydowanie gorszym rozwiązaniem :-). Po prostu czytając odniosłam wrażenie, że początek i koniec rozdziału nie pasują do siebie stylem. Tak jakbyś nie mogła się zdecydowac, czy ma byc strasznie, czy śmiesznie.

Niestety, z czytelnikami to już tak jest, że niekoniecznie odbiorą tekst w sposób zgodny z zamierzeniami autora :-)). Tak czy inaczej, czekam na ciąg dalszy. Dosyc zafrapowała mnie postac Titanii i mam nadzieję, że czegoś więcej o tym matematycznym mózgu sie dowiem.

A, no i zapomniałam o najważniejszym: GRATULUJĘ PUBLIKACJI!

[inatheblue]

Helou, helou, pszczółki moje kochane. Pomyślałam sobie, że pewnie chętnie się dowiecie, jak to w tych Stanach było. :>

Powklejałam notki z mojego nieoficjalnego bloga na poltergeista:
http://info.polter.pl/inatheblue,blog.html

[eses]

Tak dawno wróciła i dopiero teraz się przyznała, no... ;)

[inatheblue]

Rzeczywistość się zemściła. Bądź co bądź, jestem kobietą pracującą i przez jakiś czas siedziałam nad publikacjami pisanymi slangiem plugawym, poszukując metody wyizolowania pewnego białka i jego złośliwych nieuchwytnych kumpli...
Ale za to ściskam podwójnie serdecznie :)

[inatheblue]

Helou, to ja, wyłaniam się z niezmierzonej otchłani myśli głębokich.
To już trzecia recenzja w F-cie, więc powinnam chyba coś powiedzieć na forum publicznym - np. podziękować, albo co :)

No, nie wiem, co dalej. Socjalizacja nie jest moją mocną stroną.
Ale zapraszam do śledzenia dalszych rzeczy, które wysmażę, kiedy je wysmażę.
Spodziewajcie się niespodziewanego.

[Lafcadio]

Natknąłem się na coś takiego jak Kilka słów od opowiadaczki. O fabule, przesłaniach i tym podobnych, ale niestety się na tym zawiodłem, bo ilekroć czytam takie teksty to są to zbiory tych samych banałów ;) Ciągle tych samych...

[Dabliu]

Inni pisarze - a jest ich wielu - idą w produkcję masową. Nie interesuje ich jeden czytelnik, który zrozumie głęboką myśl, tylko tych dziewięciu pozostałych. Mają gdzieś uniwersalia i ciekawość świata. Tłuką więc książki od sztancy, bez większego powodu oprócz jednego - pieniędzy.
Też można. Całkiem solidna, życiowa motywacja, a powieści powstałe tą drogą to nieraz przyzwoity kawałek pieczonego ziemniaka. Jakże pusty byłby świat bez Conanów i Drizztów!

O przepraszam, ale Howard akurat o uniwersalia i ciekawość świata zadbał, i to bardzo. Sztancy żadnej nie miał, bo Conan był na swoje czasy i w swojej klasie niebywale oryginalny. O pieniądzach też nie może być mowy, bo Howard pisał za przysłowiową "garść dolarów".
Poza tym, razi zestawienie postaci Conana i Dizzta. Zgoda, że obaj byli jednowymiarowi i niezbyt skomplikowani, jednak o ile pierwszego cechował wigor i rumieniec, o tyle drugi był obrzydliwie papierowym mydłkiem. Conan to postać żywa i ciekawa, choć prosta. Za to Drizzt jest bohaterem płaskim, nijakim i bladym (na swój czarny sposób), do tego całkiem nielogicznie skonstruowanym, w czym widać słabość i chciejstwo autora. Durnowatość konstrukcji postaci Drizzta jest wprost porażająca, za to Conanowi nie można odmówić pewnej prostej prawdziwości charakteru.
No i jeszcze jedno - Howard dysponował kwiecistym, sugestywnym stylem, czego o Salvatore powiedzieć raczej nie można. Howard tworzył, a Salvatore przetwarzał - to druga zasadnicza różnica.

Oczywiście, czepiam się do tego z lekkim przymrużeniem oka, jednak przy postawieniu Conana w jednym rzędzie z Drizztem zawsze podniosę bunt :P
Zgadzam się, że jedno i drugie jest literaturą bezrefleksyjną, rozrywkową i konfekcyjną, ale Conan mieści się na wyżynach gatunku, podczas gdy Drizzt pełza z nosem przy ziemi, brodząc w pomyjach nurtu.

Pozdrawiam :)

[taki jeden tetrix]

Sztancy żadnej nie miał, bo Conan był na swoje czasy i w swojej klasie niebywale oryginalny.

Prawda...

O pieniądzach też nie może być mowy, bo Howard pisał za przysłowiową "garść dolarów".

...i fałsz. Howard _żył_ z pisania, więc tworzył dużo i szybko, czasem wprost kserował fabuły. Inna rzecz, że to faktycznie trzymało poziom.

A jeszcze inna, Dabliu, że Inie chodziło raczej (o ile dobrze odczytałem) o tych, co teraz kserują Howarda i Salvatore'a :D

[inatheblue]

Tak jak tjt mówi.
Zresztą Conany post mortem Howarda to zjawisko dobrze znane :D

[Dabliu]

O pieniądzach też nie może być mowy, bo Howard pisał za przysłowiową "garść dolarów".

...i fałsz. Howard _żył_ z pisania, więc tworzył dużo i szybko, czasem wprost kserował fabuły.

I tak i nie. Kserował fabułki raczej pisząc opowiadania "bokserskie".
Conan wystąpił bodaj w parunastu opowiadaniach (nie licząc tych dokończonych lub napisanych na podstawie pozostawionych konspektów, przez de Campa i Cartera) oraz jednej powieści.

Poza tym, za wikipedią:

REH imał się różnorodnych zawodów aby zarobić na utrzymanie, nawet wtedy gdy publikował swoją twórczość. Był pomocnikiem geografa, prywatną sekretarką w biurze prawniczym, pomocnikiem w aptece i publicznym stenografem. W 1926 na życzenie ojca skończył kurs bibliotekarstwa.

Nie stać go było na skończenie studiów. Za pierwsze opowiadanie w Wierd Tales otrzymał 16 dolców (prawdę mówiąc, to nie wiem, czy to było wtedy dużo...).

[taki jeden tetrix]

Pierwsze opowiadanie o Conanie, "Feniks na mieczu" to ksero z któregoś z wcześniejszych opowiadań ("Spear and Fang", bodajże), nie pamiętam - czy o Kullu, czy o Mak Mornie. 16 dolarów... w tym okresie, 80-100 złotych. Prawie krowa, jeśli pamięć służy.

A cytowanie strony twierdzącej, że REH był "prywatną sekretarką", zawsze rozwiewa wszelkie wątpliwości :D

[Dabliu]

Te szesnaście dolców otrzymał chyba właśnie za "Spear and Fang".

[Lafcadio]

Wywiad z Aleksandrą Janusz