Małgorzata pisze:"Wenus przed lustrem" - translowałam, więc może po polsku inny tytuł. Blond-kolubryna tyłem, z twarzą lekko odchyloną, ośmiokątne lustro, w którym odbija się jej twarz, po prawej Murzynek.
Opis coś mi mówi, tytuł - nie, ale ja akurat nie jestem wielbicielem Rubensa :)
Małgorzata pisze:A Ty chyba masz na myśli taką leżącą, co jej amorek przytrzymuje lustro? To jest, o ile pamietam, "Wenus z lustrem" po polsku...
Tak, ten mam na myśli :) po polsku ma ze sześć tytułow, w tym i taki, jaki wymieniłaś :) Obrazek, który wywołał skandal, bo król hiszpański go sobie w sypialni powiesił, a Inkwizycja zgzytała zębiskami :)
Też nie mogę powiedzieć, że Rubensa wielbicielką jestem - reprodukcję widziałam w jakimś anglojęzycznym albumie o kanonicznych dziełach malarstwa i gdzieś jeszcze (nie przypomnę sobie, gdzie). W każdym razie - u Rubensa blondyna-kolubryna siedzi. Obok "Sądu Parysa" był to przykład miękkich pociągnięć pędzla, kolorystyki i lirycznych tematów, jakie Rubens malował po małżeństwie z jakąś młodą lalą, o ile pamiętam dobrze dane.
U Velazqueza dużo szczuplejsza panienka - leży. I też jest to obraz z kanonu, ale zupełnie inny :)))
blondyna pisze:i już zofftopowali :>
sio zakladać wątek o WIELKIM malarstwie :PPP
No tak, a ja nawet grzecznie nie napisałem, że inni artyści też mieli charakterystyczny miękki ślad pędzla... i teraz się zmarnowało :(((
Ale FF chyba nie udźwignie dyskusji o wyższości Velazqueza nad Rubensem i odchodzeniu tegoż ostatniego od kanonu, gdy zamawiający wymagał nie kiczu, tylko sztuki & natchnienia... :)
Mowy nie ma, żadnych takich wątków - nie lubię malarstwa :P
Romek P. pisze: Ale FF chyba nie udźwignie dyskusji o wyższości Velazqueza nad Rubensem i odchodzeniu tegoż ostatniego od kanonu, gdy zamawiający wymagał nie kiczu, tylko sztuki & natchnienia... :)
I tak obaj trafili do jednego kanonu - kanonu sztuki powszechnej. Zupełnie, jak literaci, którzy spotykają się w tzn. kanonie literatury :P
A o malarstwie nie chcę dyskutować, bo do obrony blondyn-kolubryn i baroku w całej rozciągłości - w życiu!
<nie lubię baroku...>
Lepiej się przyjrzę okładce "Dziedziczek"... Chociaż nie, bo jeszcze mi się przyśni...Oj. W każdym razie - utrzymana w tej samej kolorystyce, co poprzednia. Znaczy: że seria, będzie widać :)))
Ta okładka dużo wyjaśnia - zakładając, że są to wierne podobizny jakichś modelek. Wyjaśnia, skąd się biorą... no, ci... ci, którym prezydent Warszawy zabronił paradować.
Le drame de notre temps, c’est que la bêtise se soit mise à penser. (Jean Cocteau)
Hadapi dengan senyuman.
Małgorzata pisze:Lepiej się przyjrzę okładce "Dziedziczek"... Chociaż nie, bo jeszcze mi się przyśni...Oj.
Nie dziwię się. Bo to nie kobiety, tylko babochłopy :) 2/3 conajmniej, bo jedna trochę kobietę przypomina twarzą. A ogólnie to strasznie aseksualnie narysowane...
Ja mam śmiałość to panu powiedzieć, bo pan mi wie pan co pan mi może? Pan mi nic nie może. Bo ja jestem z wodociągów.
ha, nie jest mi łatwo :-) ale napiszę: pomyślałem sobie nad tą okłądką i doszedłęm do wniosku, że Keri chciała pokazać prawdziwe kobity, nie uczynione ręką grafika komputerowego nierealne ikony. Z wadami i zaletami. Kto powiedział, że panie Dziedziczki były piękne? W tekście tego nie ma.
Otóż uważam, że okładka pasuje do tresci. A książka, lekka łatwa i przyjemna, utrzymana w atmosferze jako żywo przypominającej letnią przygodę z Panem Samochodzikiem, podobała mi się i na pewno kupię ciąg dlaszy jeśli będzie. Lubię sobie młodość przypominać :-)
Borsuk pisze:Kto powiedział, że panie Dziedziczki były piękne? W tekście tego nie ma.
Może w Dziedziczkach nie ma. Ale na przestrzeni cyklu jednak było sporo o urodzie dziewczyn mówione, niekoniecznie wprost, ale stwierdzenia typu: 'męska część populacji dopiero w dlugi czas po jej (Katarzyny) wyjściu mogła wrócić do pracy' coś jednak mowią.
Tym bardziej, że ilustratorka pokazała, że potrafi rysować. Poprzednie okładki były czarujące wręcz. I Monika, i Stanisława miały ładne buzie. I wcale na komputerowe, nierealne ikony nie wyglądały. Za to miały w sobie dużo wdzięku - wiotkie, delikatne, takie jak przedstawił je autor.
Może za bardzo się czepiam, ale lubię właśnie takie dosłowności.
Indiana Jones miał brata. Nieudacznika rodem z Hiszpanii. Imię brata nieudacznika brzmiało Misco. Misco Jones.
może dorosły? ;-)
Dla mnie kwestia okładki szczerze mówiąc jest drugorzędna. Pewnie dlatego że w latach minionych nieczęsto można było liczyć na fajną :-)
Ale co myślicie o książce? Hę? Okładkę mamy już oblukaną, otwieramy książeczkę, czytamy czytu czytu i..no właśnie, i co? Jak wrażenia?
W zasadzie, jak mi się palcem nie pokaże, linka do okładki nie rzuci, to w ogóle rzadko się przyglądam okładkom. Chyba, że nie widać na nich tytułu i/lub nazwiska autora.
Ale, kiedy się już mi pokaże, to patrzę. I szkoda, faktycznie, że takie paskudne wyszły dziewczyny. Na odbiór treści książki raczej mi to nie wpłynie, ale i tak uważam, że to zmarnowane pole do popisu grafika, który narysował. No, zwyczajnie, koszmarek wyszedł. Bo dziewczyny ładne miały być, jak mówi Blondie i ja również takie odniosłam wrażenie po lekturze. A te nie tylko, że nie są ładne - ich uroda nie jest nawet charakterystyczna, jest problematyczna. :(((
Będzie kolejny tom o Kruszewskich? Może się wtedy autor okładki zrehabilituje??
