Ot, ciekawostka...

[Ebola]

E tam. Znam Heńka nie od dziś, znów ich podpuścił.
FTSL
A poważnie, zobaczymy. Takich doniesień o odkryciu sposobu na HIVa, podobnie jak na raka, było już trochę. Potem okazuje się, że to nie takie proste.

[Zanthia]

Ebola dobrze mówi. Ostatnio Przekrój przytoczył, co pisali w nim 30 lat temu. O leku na raka pisali, na przykład, że znaleźli i pewnikiem za rok bedzie już ratować życia :-)

Ech, z lekiem na raka i AIDS jest tak samo jak z Fallout'em 3. Pogłoski są, miraże twórcy publicznie rozprzestrzeniają, a miesiąc później wszystko rozłazi sie po kościach. I czy ktokolwiek tutaj ma szanse pograć przed śmiercią w Fallout 3? Hmmmm? (aby figura retoryczna była w pełni prawdziwa, wyciąga kolbe z etykietką "ANZICURT"* i nalewa wszystkim do szklaneczek po szczodrej porcji)


*służba nie wypije, jeśli nie wie, co jest we flaszce w kredensie.

[Rheged]

Ech, z lekiem na raka i AIDS jest tak samo jak z Fallout'em 3.

Trafniejsze byłoby chyba porównanie z Duke Nukem Forever ;)

[Aken H Bosch]

Ja tylko odnośnie tych twarzy, co to je ludzie wszędzie, wszędzie widzą. Czytałem kiedyś taką książkę "Płonący dom - tajemnice mózgu", autorem jest Jay Ingram i był tam obszerny rozdział dotyczący min. twarzy na Marsie.
W mózgu znajduje się ośrodek rozpoznający twarze w naszym otoczeniu - chodzi o to że twarz robi za element "szybkiej identyfikacji" osobnika. No i na wszelki wypadek dostrzegamy twarze nawet tam, gdzie ich za bardzo nie ma - żeby w razie czego dostatecznie szybko zacząć uciekać przed bliźnim.

Zresztą, zauważcie że twarz dostrzec łatwo, BARDZO łatwo. Z innymi kształtami jest jużróżnie.

[No-qanek]

Na potwierdzenie słów Akena - spójrzcie na taką emotikonkę:
:)
To tylko DWIE KROPKI I ŁUK, a jednak widać w nich twarz.

[Zanthia]

A ja się ciekawych rzeczy dowiaduję. ON twierdzi, że istnieje choroba neurologiczna spowodowana uszkodzeniem specyficznego rejonu mózgu zajmującego się rozpoznawaniem twarzy i postaci ludzkich. Symptomy są arcyciekawe: ponieważ mózg widzi człowieka i jednocześnie nie widzi, prowadzi to do przyjęcia pierwszego znanego w kulturze usprawiedliwienia, i.e. ludzie dotknięci tą chorobą twierdzą, że pewnego dnia wstali z łóżka, a wszyscy ludzie dookoła zostali podmienieni na coś innego. Kiedyś były to demony, siły nieczyste etc., teraz wykorzystywane są postacie popkulturowe - kosmici albo roboty.

A teraz będę się żyłować usiłując znaleźć nazwę cholerstwa...

[taki jeden tetrix]

Hehehe, to w "Vincim" Machulskiego było. Tyle, że też nie mogę sobie teraz przypomnieć nazwy syndromu :D

[Alfi]

A u Kafki taki jeden* się w insekta zamienił.

*Ale nie tetrix

[lokje]

A teraz będę się żyłować usiłując znaleźć nazwę cholerstwa...

urojenie Capgrasa może?

[eses]

Hehehe, to w "Vincim" Machulskiego było. Tyle, że też nie mogę sobie teraz przypomnieć nazwy syndromu :D

E, a ten górnik to przypadkiem nie miał zwykłej, aczkolwiek makabrycznie rozrośniętej, niepamięci do twarzy? :)

[taki jeden tetrix]

Fakt, ja tak z niedoczytania. A teraz mi wstyd.

[Millenium Falcon]

Hehehe, to w "Vincim" Machulskiego było. Tyle, że też nie mogę sobie teraz przypomnieć nazwy syndromu :D

E, a ten górnik to przypadkiem nie miał zwykłej, aczkolwiek makabrycznie rozrośniętej, niepamięci do twarzy? :)

Nie miał. Miał uszkodzenie mózgu po wypadku. Przynajmniej tak to ja z filmu pamiętam.

[Aken H Bosch]

Hehehe, to w "Vincim" Machulskiego było. Tyle, że też nie mogę sobie teraz przypomnieć nazwy syndromu :D

E, a ten górnik to przypadkiem nie miał zwykłej, aczkolwiek makabrycznie rozrośniętej, niepamięci do twarzy? :)

Nie miał. Miał uszkodzenie mózgu po wypadku. Przynajmniej tak to ja z filmu pamiętam.

Tak wracając do książki - był tam opisany przypadek pacjenta który w rezultacie choroby ( góz mózgu) utracił zdolność rozpoznawania twarzy - w miejscu gdzie znajduje się twarz dostrzegał jakąś nieregularną plamę czy jakieś niewyraźne kontury choć z jego wzrokiem wszystko było w porządku. Ale po prostu NIE mógł dostrzec twarzy, więc znajomych rozpoznawał po głosie, czy charakterystycznym ubraniu, zapachu et c. I tak znajdował się we względnie szczęśliwej sytuacji ponieważ zdawał sobie sprawę ze swego schorzenia i mógł jakoś funkcjonować.

Muszę powiedzieć że czytanie o tym było bardzo smutne... w książce opisano jeszcze kilka przypadków zaburzeń jeśli chodzi o możliwość rozpoznawania twarzy i w zasadzie wychodziło na to że jeśli odpowiedni ośrodek w mózgu ulegnie uszkodzeniu to objawy mogą być najrozmaitsze, ale w każdym wypadku mało zabawne.

[No-qanek]

- w miejscu gdzie znajduje się twarz dostrzegał jakąś nieregularną plamę czy jakieś niewyraźne kontury choć z jego wzrokiem wszystko było w porządku.

Chyba raczej nie mógł twarzy zapamiętać (np. psa nie odróżnimy po "rysach pyska", bo takiego ośrodka u nas brak). Przecież wtedy patrząc na, powiedzmy, szyje widział wszystko dokładnie, a podnosząc wzrok obraz by mu się rozmywał.

[Aken H Bosch]

- w miejscu gdzie znajduje się twarz dostrzegał jakąś nieregularną plamę czy jakieś niewyraźne kontury choć z jego wzrokiem wszystko było w porządku.

Chyba raczej nie mógł twarzy zapamiętać (np. psa nie odróżnimy po "rysach pyska", bo takiego ośrodka u nas brak). Przecież wtedy patrząc na, powiedzmy, szyje widział wszystko dokładnie, a podnosząc wzrok obraz by mu się rozmywał.

Pozwól że uściślę: on pamiętał wygląd twarzy z czasów gdy był zdrowy. Ale wskutek choroby, utracił możliwość widzenia twarzy. Innymi słowy, wiedział że tam ponad szyją powinna być twarz danej osoby. Ale nie był w stanie jej dostrzec, jedynie jakieś dziwne rzeczy...


Co do psich pysków et c. - generalnie ludzie nie są w stanie tak rozpoznawać zwierząt, ale zdarzają się wyjątki. Konie na obrazach Kossaka są zindywidualizowane ( nie pamiętam wprawdzie, którego Kossaka ), kynolodzy też AFAIK potrafią z czasem nauczyć się rozpoznawania konkretnych psów.

O, jeszcze ciekawostka: zauważcie, że przypierwszym kontakcie ludzie innych ras wyglądają dla nas tak samo. Azjaci to jedna masa, Murzyni to jedna masa et c. et c. ale z czasem można nauczyć się rozpoznawać.
Przypomina mi to zresztą dwie obserwacje z Japonii: po pierwsze, po kilku miesiącach pobytu zacząłem odróżniać Japończyków od Koreańczyków czy CHińczyków ( nie twierdzę, że bezbłędnie i bezproblemowo ) a po drugie dowiedziałem się że dla Japończyków Europejczycy często SĄ jedną, trudną do rozróżnienia masą - przynajmniej w tym sensie, że jestem np. w stanie odróżnić Skandynawa od Włocha, czy Greka, Anglika, Francuza ( jasne, wyjątki były są i będą). A Japończyk - niekoniecznie.