Wojny z wydawnictwami, czyli, jak ustrzelić debiut :P

[Gustaw G. Garuga]

Czyli jednak miałem rację, że nie wierzyłem :D

[Hitokiri]

Hito pisała o odliczaniu.

Zostało jeszcze 19 dni :)

Ja z poczuciem czasu w tym akurat przypadku mam nie lada kłopot. Najpierw coś wysyłam, a potem nie pamiętam ani kiedy, ani czy w ogóle poszło. A archiwum w poczcie niet.
Ma to wady, bo pewnie przydałoby się upomnieć czasem. Ma też jednak zalety - jak przyjdzie odpowiedź (szczególnie pozytywna), to zaskoczenie aż na krześle podrzuca ;)))

Ja własnie w tym wypadku z poczuciem czasu nie mam problemów. Po prostu czekam w napięciu, które ze mnie zejdzie gdy dostanę wiadomość o przyjęciu, bądź nie, tekstu. Jeszcze nie zdarzyło mi się upominać[w końcu teraz wysłałam dopiero drugi tekst], ale kiedyś to nastąpi :)

A co do samego pisania... to jest moje hobby, ale bym chciała by to było coś poważniejszego...

[freemind]

Jeśli napiszę, że znam gostka, który napisał knigę w pięć dni, uwierzycie? Ach, racja - także pracował w prywatnej szkole - nie brał wolnego - kniga okazała się być światowym bestem Uwierzycie?

Gdybym to ja miał w ciągu tylu dni napisać rzeczoną księgę, prędzej bym się zesrał z wyczerpania, powyrywał z głowy (i nie tylko) wszystkie włosy z cebulkami, potem pożarł z głodu ubranie, bo z wiadomych względów od komputera wstać bym w trakcie pisania nie mógł, zamiast herbaty musiałbym spijać krople deszczu z parapetu, a także zacząłbym gadać do Willsona, który okazałby się moim butem, z nudów trąconym w momencie przeskakiwania z rozdziału na rozdział na stół. A potem bym kipnął na serce, jak ten Azjata, co dwa tygodnie siedział przy erpegu i zdziwiony zmarł, bo mu mózg się zbuntował po tyludniowej dawce adrenaliny.

Nieee, nie wierzę.

[Krips]

Błogosławieni głupcy, którzy nie widzieli, a uwierzyli ;]

[Mołodii]

Hihi, a ja posta skasowałem. :P

Tak serio, to też słyszałem, że niektóre hardkorowce, to powieść w dwa tygodnie spokojnie machną. Prawda to, czy nie - ciekawe, jak z artyzmemtakiego dzieła.

[Krips]

Hehe :P

Zależy też jak długa ta powieść. Ponoć "Moralność pani Dulskiej" autorka trzasnęła w dwa tygodnie, ale to tylko ponoć :P

Moim zdaniem, w dwa tygodnie nie dałoby rady przepisać 500 stron maszynopisu, a co tu dopiero na bieżąco tworzyć dzieło. Moim zdaniem, bzdury, ale co ja tam wiem ;p

[freemind]

Nie no, pod warunkiem, że autor o chlebie i kawie przez dwa tygodnie nie oderwie oczętów od ekranopudła, nawet nie zmieni bielizny, a jedynym spacerem w tym czasie będzie siusiu i kupka, to spoko - może nawet trylogię Władcy Pierścieni stworzyć!

[Mołodii]

Przypominam, że Moralność pani Dulskiej to dramat. :)

[Bebe]

O to, to, to!!! Kieliszek... co tam, szklanę nalewki dla tej Pani! Dooobrze mówi :)))

Biorę, wypijam i dzielę się schowanymi na święta nalewkami. Riv, a stuknijmy się szklaneczkami, bracie! ;)

Nie no, ja rozumiem, że są tacy, co w przypływie natchnienia przestawiają organizm z "oddychanie" na "pisanie", ale ja tak nie potrafię. Pisarstwo jest zdaje się dążeniem, które człowiek zaspokaja w dalszej kolejności... pierwsze są zdaje się dążenia do najedzenia się. Cóż - ja jestem tylko człowiekiem i nic co ludzkie nie jest mi obce. :P

[freemind]

Ech, Bebe, wymiękasz. Nie gryzłaś nigdy klawiatury miast chleba w poszukiwaniu natchnienia? No, jeśli wolisz, pióra? Całkiem przyjemna zabawa. Niekiedy klawisze przywodzą na myśl opiekanego kurczaka, no chyba że to pozostałości po jakichś resztkach bezmyślnie spozywanego przy komputerze drobiu :P

Piszmy, naród czeka!

[Dabliu]

Dla mnie to jest tak.
Od maleńkości chciałem być pisarzem. Pierwszy tekścik spłodziłem w wieku lat 4/5, ale to było parę zdań tylko. Dłużższe opko machnąłem w drugiej klasie podstawówki, kolejne w czwartej. Później dopiero w liceum zacząłem zapisywać całe zeszyty różnorakimi wypocinami i tak mi zostało do dzisiaj. Szkołę zawaliłem, bo podskórnie czułem, że ta droga, to nie dla mnie. Wszystkie zajęcia, jakich się imałem zawodowo, nie miały przyszłości. Były raczej poczekalnią. Jak pomyślę, ile jeszcze pracy przede mną i "poczekalni", dodając do tego niepewność związaną z realizmem dziecinnego marzenia, to słabo mi się robi.
Ale po co ten przydługawy, nudnawy wstęp?
Uważam, że dopiero zarabiając na pisaniu (i to zarabiając na poziomie gwarantującym przeżycie), można w pełni poświęcić się marzeniu. Praca (mając rodzinę tym bardziej), zmęczenie, brak snu... to nie wpływa zbyt dobrze, ani na prędkość pisania, ani na jakość. Mogę zarwać nockę i nawet przemęczyć się w robocie, ale już drugiej nocki pod rząd nie zarwę. Nie chodzi o to, że zasnę, ale nie będę w stanie skupić się odpowiednio na pracy twórczej. Ponadto, jedynie w świetle dnia umysł pracuje wydajnie... nocą trzeba przebijać się przez mgłę znużenia zasnuwającą czerep.
Sorry, ale tu nie chodzi o kasę, tylko o to, żeby w pełni zajmować się tym, co się kocha. Inaczej pisarstwo jest tylko zaniedbywaną kochanką, która wreszcie powie: "Przykro mi kochanie, ale znalazłam innego. On ma dla mnie czas."
Czy ktoś kiedyś będzie publikował moje płody, czy nie, czy będzie mi za to płacił, czy nie, i tak będę pisał. Tyle, że chciałbym, aby to pisanie było głównym zajęciem, a do tego trzeba honorarium.
Oczywiście, publikowanie za darmo, choć zapewne niemiłe, należy traktować po prostu jako swoistą promocję nazwiska. Taki staż...

[Bebe]

Dobrze Dablju gada. Dać mu piwo. :)

[Jery]

Jak pomyślę, ile jeszcze pracy przede mną i "poczekalni", dodając do tego niepewność związaną z realizmem dziecinnego marzenia, to słabo mi się robi.

Traktuj więc egzystencję, w której dzielisz czas na pracę i pisanie, jako próbę losu - wytrzymasz, zaistniejesz, jeśli nie - przepadłeś z hukiem i kretesem (jako pisarz rzecz jasna) :D

[freemind]

Dabliu,
Szkopuł w tym, że nie wszyscy zawalili szkołę. Spokojnie, do niczego tu nie piję, ja również nie raz otarłem się o śmierć licealną. Niektórzy pracują, uczą się i z tego względu brak im energii na bitwę z niemocą twórczą. Nie wszyscy mózgowo przypominają terminatorów, że siądą, cały dzień zejdzie, spłodzą sto stron i będzie to zdatne do czytania. Niektórzy niestety są perfekcjonistami, którym byle dźwięk z telewizora, albo głos matki wołającej "wyjdźżetyzpsami" może zerwać łańcuch wyobraźni i dupa zbita, opko przerwane zaledwie po trzech, czterech stronach maszynopisu i leży sobie, leży, powiedzmy, do wieczora.
To mówię, ja, człowiek, który bez absolutnej ciszy i skupienia pisać nie potrafi. A przynajmniej nie wychodzi mu to tak dobrze, jakby chciał. Nie mam własnego komputera, który jest dla mnie niezbędny do pisania. Pisać w zeszycie próbowałem, nadal próbuję, ale ręka mi się męczy za szybko i nie daję rady.
I to wcale nie umniejsza wartości ludzi, którzy na pisanie przeznaczają mniej czasu. Taka wola Boża, że im to idzie mozolniej, niż wyżej wspomnianym terminatorom. Pytanie tylko: czy to mi sprawia przyjemność, czy po prostu chwilowo bawię się w pisarza? Pierwsze słyszę, że jeśli nie poświęcisz pasji 24 godzin na dobę, to jesteś gorszym artystą. No i nie mogę się na koniec zgodzić z porównaniem do kochanki. Równie dobrze, mogę wystosować inną gierkę słowną: Miłość należy kosztować drobnymi kęsami.

Peace :)

[Dabliu]

Nie wszyscy mózgowo przypominają terminatorów, że siądą, cały dzień zejdzie, spłodzą sto stron i będzie to zdatne do czytania. Niektórzy niestety są perfekcjonistami, którym byle dźwięk z telewizora, albo głos matki wołającej "wyjdźżetyzpsami" może zerwać łańcuch wyobraźni i dupa zbita, opko przerwane zaledwie po trzech, czterech stronach maszynopisu i leży sobie, leży, powiedzmy, do wieczora.
To mówię, ja, człowiek, który bez absolutnej ciszy i skupienia pisać nie potrafi. A przynajmniej nie wychodzi mu to tak dobrze, jakby chciał. Nie mam własnego komputera, który jest dla mnie niezbędny do pisania. Pisać w zeszycie próbowałem, nadal próbuję, ale ręka mi się męczy za szybko i nie daję rady.

Ależ ja się zgadzam!
Też mam problemy z koncentracją , i to straszne.
Co do długopisu, to trochę źle się wyraziłem. Zostało mi do dzisiaj pisanie, ale długopis zamieniłem na komputer parę lat temu, bo przy moim piśmie, sam siebie odczytać nie potrafię ;)

A co do pisania - dużo, czy po trochę...
Freemind, problem w tym, że ja nie chcę robić niczego innego (zawodowo). Pracuję, bo muszę. Ale, uwierz mi, nie spełniam się w tym życiowo. To tylko konieczność...
Oczywiście mówię tylko o sobie...