Nasze pisarskie pomysły...

[Małgorzata]

No, jeżeli chodzi o autocytowanie, to jeżeli Autor udzielił sobie zgody na wykorzystanie swoich praw autorskich, czyli wszystko jest legalnie... :P

A co do powiedzonek ulubionych i tworzonych, związków wyrazowych, nowych słów, także błędów, zwyczajnej ilościówki leksykalnej, szyku zdań => to i pewnie wiele innych czynników składa się na tę indywidualność językową.

Teano, a Ty nie przywołujesz teorii memów przy okazji?
Nie pytam złośliwie, tylko trochę spowolniona jestem w procesach, w tym intelektualnych (sic!).

[Teano]

Teano, a Ty nie przywołujesz teorii memów przy okazji?
Nie pytam złośliwie, tylko trochę spowolniona jestem w procesach, w tym intelektualnych (sic!).

Szybko sprawdziłam ki diabeł i bogatsza o nową wiedzę odpowiadam:
Nie jestem fanką Dawkinsa i uważam, że wiele (zbyt wiele) rzeczy upraszcza a jeszcze więcej nagina, żeby mu pasowało do teorii. Ale że tak się dzieje z wieloma twórcami lub fanami róznych teorii, to mu wielkodusznie wybaczmy.
Ale samo pojęcie memu jest ciekawe i muszę się z tym zapoznać głębiej, by wyrobic sobie swoje zdanie na ten temat.
Chyba jednak nie przywołuję wspomnianej przez Ciebie teorii.
Raczej Ty mimochodem przypomniałas i przywołałaś fakt powszechnie znany, że uczymy się przez nasladownictwo, często nieświadome. Wystarczy posłuchać jak zmienia się melodia mowy kogoś, kto troche pomieszkał w innym rejonie Polski a potem wrócił "do swoich". Jeden nasiąknie tym błyskawicznie, inny będzie nasiąkał powoli, opornie, ale każdy coś przejmie.
Tak samo w pisaniu. Nolens volens nasiąka się stylem ulubionego autora, lub tego, którego ma się aktualnie "na tapecie". Piszący poloniści mogliby o tym chyba powiedzieć najwięcej.

[Małgorzata]

W sumie, to nawet nie wiem, czy poloniści bardziej... Wcale niekoniecznie.
Tak mi się wydaje, że to chyba też gdzieś w cechach osobniczych tkwi - zdolność do imitacji stylów, czy artykulacji, czy innych takich. Świadoma lub nieświadoma.

Znaczy, tak mi się wydaje po obserwacjach polonistów w ogólności z pobliskiego otoczenia (któryż z nich nie pisze lub nie pisał*? :P). Oczywiście, generalizacja moja to jest, nie poparta żadnym badaniem jakościowym.

A memy fajne. Zabawne, bo czasami pasują tak ładnie...
Nie, dzisiaj jestem niezdolna do rozmowy na ten temat - w porywach osiągam już granice bełkotu. :/


__________
*I któryż się przyzna... :)))

[Xiri]

A czy Xiri nie chodziło czasem o autocytowanie? Np u Dicka często pojawia się Dick, a niektórzy autorzy cytują samych siebie w innych swoich ksiązkach w formie cytatu.

Tak, chodzi o autocytowanie. A konkretniej wykorzystanie 5 linijek opisu z innej mojej, nigdy nikomu niepokazywanej powieści. Znalazłam się z sytuacji, że opisuję bardzo podobne pomieszczenie z maszynami i aż korci mnie, by skopiować/przekształcić wcześniejszy opis. Zastanawiało mnie właśnie, czy w publikowanych utworach zdarzyło się już coś takiego, że pewien autor wykorzystał w innym tekście te same cytaty.

A co do stylu pisania, to uważam, że na siłę da się go zmienić. Weźmy takie forumowe kurczaki i drabble: przecież to wcale nie jest mój styl (dokładnie styl, bo w pewnym wieku stylu pisania nie da się już zmienić, najwyżej wzbogacać się o nowe informacje i zwracać szczególną uwagę na niektóre kwestie).

[Małgorzata]

Xiri, masz prawa autorskie do swoich tekstów. Pewnie, że możesz wykorzystać! Udziel sobie licencji. :P:P:P

A ze stylem wcale nie jest tak, że się utrwala zawsze. Są tacy spece, co po prostu na czuja potrafią imitować. Jak naśladowcy głosów.

Poza tym, na starość można dostać demencji i styl się może uprościć, zinfantylizować czy coś. To nie idzie tylko w jedną stronę, może pójść w drugą też. :P

[Varelse]

Lem w "Fiasku" wkleił dwa swoje wczesne opowiadania, więc myślę że pięć linijek to przy tym niewiele.

[Alfi]

Nie mówiąc już o tym, że np. Inquisitor. Zemsta Azteków Inglota składa się w co najmniej 90% z takiego "wklejenia".

[Xiri]

Powiedzcie, co sądzicie o łączeniu skrajnych typów literackich. Chodzi mi konkretnie o mieszanie powieści młodzieżowej (przeznaczonej dla wiadomego grona odbiorców, z jeszcze nieukształtowaną psychiką) z hardcore sf, jeśli można tak powiedzieć (przemoc, drastyczne, brutalne sceny).

[Navajero]

Tak, chodzi o autocytowanie. A konkretniej wykorzystanie 5 linijek opisu z innej mojej, nigdy nikomu niepokazywanej powieści. Znalazłam się z sytuacji, że opisuję bardzo podobne pomieszczenie z maszynami i aż korci mnie, by skopiować/przekształcić wcześniejszy opis. Zastanawiało mnie właśnie, czy w publikowanych utworach zdarzyło się już coś takiego, że pewien autor wykorzystał w innym tekście te same cytaty.

To nic nowego. Chandler robił to na okrągło tzn. wykorzystywał fragmenty swoich opowiadań w powieściach. Nazywał to autoplagiatem.

[Laris]

Powiedzcie, co sądzicie o łączeniu skrajnych typów literackich. Chodzi mi konkretnie o mieszanie powieści młodzieżowej (przeznaczonej dla wiadomego grona odbiorców, z jeszcze nieukształtowaną psychiką) z hardcore sf, jeśli można tak powiedzieć (przemoc, drastyczne, brutalne sceny).

Czyli trochę infantylna siekanko-mielonka podlana sporą dawką przemocy?
Cóż, to samo jest w wielu anime i dzieciaki w moim wieku chłoną to jak głupie. Osobiście mam awersję zarówno do powieści młodzieżowej (bo mam wrażenie, że autor traktuje potencjalnego odbiorcę jak ostatniego głąba i/lub ma małe pojęcie, jak rzeczywiście wyglądają środowiska młodzieżowe), jak i do sf (nie przemawia do mnie i już), jednak ciekaw jestem, jak takie połączenie by wyglądało.

[Małgorzata]

A ja chciałabym wiedzieć, jaki ma cel takie mieszanie? Że niby kontrowersja powstanie, bo przecież dzieciom/młodzieży trzeba oszczędzać brutalności, żeby nie kodować złych postaw?

To "połączenie typów literackich" (cokolwiek to znaczy) śmierdzi mi na kilometry szpanem, lansem i tego rodzaju sprawami.
I nie, tym razem nie przemawia przeze mnie wyłącznie gorączka.

[Gata Gris]

mieszanie powieści młodzieżowej (przeznaczonej dla wiadomego grona odbiorców, z jeszcze nieukształtowaną psychiką) z hardcore sf, jeśli można tak powiedzieć (przemoc, drastyczne, brutalne sceny).

Przemoc i brutalność pociąga głównie osoby niedojrzałe, więc taki eksperyment znalazłby czytelników. Rzecz w tym, czy masz zamiar po prostu epatować młodzież, czy poprzez pokazanie przemocy chcesz coś ważnego przekazać i wyrazić.

[Małgorzata]

Gdyby Autorka wiedziała, jaki to ma cel, musiałaby pytać?
Szpan cuchnie.
<jużmnietuniemazdycham>

[nosiwoda]

Powiedzcie, co sądzicie o łączeniu skrajnych typów literackich. Chodzi mi konkretnie o mieszanie powieści młodzieżowej (przeznaczonej dla wiadomego grona odbiorców, z jeszcze nieukształtowaną psychiką) z hardcore sf, jeśli można tak powiedzieć (przemoc, drastyczne, brutalne sceny).

1) hardcore sf nie polega na przemocy i drastycznych, brutalnych scenach.
2) jeśli coś zawiera przemoc i drastyczne, brutalne sceny, to już nie jest powieścią młodzieżową
3) słoń.

[agrafek]

Ale, nosiwodo, może to byłyby milusio podane brutalne sceny przemocy?
Jeśli chodzi o mnie, głosuję na słonia.