Jego oczami

[Kruger]

A co tam, mi też wolno.
Tekst pisany na jeden konkurs szortowy, jakiś czas temu. Ciekaw jestem opinii.
Temat konkursu w zasadzie nieistotny.
----------------------------------------------------------------------------------------------


Jego oczami

– Płakałaś? Co się… Antek?
Coś. Nic. Wszystko.
Godzinna histeria rano, gdy zobaczył te cholerne guziki na koszuli Tomka… Potem odwiozła go do przedszkola, rozstanie też z krzykiem. Spóźnienie do pracy, jak co dzień. I jeszcze… uciekł z płaczem, gdy po niego przyjechała.
– Rozmawiałam z panią Magdą. Rodzice Julki chcą się spotkać i porozmawiać o Antku.
– Co znowu zrobił?
– Jak zwykle. Stroi do niej miny, zaczepia, popycha… Dzisiaj ją przewrócił na podłogę i tarzał się po niej.
– Nie mogą żądać usunięcia Antka z przedszkola integracyjnego! Wiedzieli, gdzie oddają córkę.
– Magda mówi, że powinniśmy się spotkać. W jej obecności. I jakoś wyjaśnić, że dzieci autystyczne… Wiesz, że Jula budzi u Antka silne emocje a on nie wie jak je kontrolować i wyrażać.
Tomek stał tylko, zawieszony, ze wzrokiem utkwionym gdzieś, w przestrzeni. Wiedziała, co czuje. Wstyd. I zmęczenie, że ciągle coś, że dziś i jutro, i za rok będzie tak samo. I jeszcze… wstyd przed małym, przed sobą, przed nią. Za to, że się go wstydzi.
– Pytała znowu… czy byliśmy u psychiatry. I o tych lekach. Że mogą pomóc, wyspokoić Antka…
– Zastanowimy się.
– Ale… - Przełknęła łzy.
Tomek pogłaskał ją po ramieniu.
– Zjem później. Wykąpię teraz bąbla.
– Cześć, tato! Mamusiu! To dla ciebie.
Kolejny z serii obrazków rysowanych specjalnie dla mamy. Domek i drzewa, nie przyjrzała się nawet dobrze, tylko przytuliła mocno synka.
– Dziękuję, króliczku.
Małe łapki złapały ją mocno za szyję.
– Żeby mogłaś zobaczyć moimi oczami – oznajmił poważnie.
No tak, Tomek znów mu pewnie objaśniał idiomy. Wstałem lewą nogą. Albo – najadłem się, aż pękam. Chłopaki lubią te swoje słowne gierki.
– Tata czeka z kąpielą, biegnij do wanny.
– Kocham cię, mamusiu. – Antek cmoknął ją głośno i podskakując, ruszył do łazienki.
Odprowadziła go wzrokiem.
Sprzątała i zmywała machinalnie. Zmęczone oczy, zmęczone ręce. Tylko słuch wyostrzony, czujny. Czekała. Czy będzie histeryczny wrzask przy myciu głowy? Protesty przy wychodzeniu z wanny? Płacz przy wycieraniu?
Słyszała tylko głośny śmiech małego i dudniący w łazience głos Tomka. Popijała gorącą herbatę małymi łykami, z pochyloną nad stołem głową. Dzisiaj nie, dzisiaj jest dobrze. Wstając od stołu, zahaczyła wzrokiem o obrazek i przystanęła. Narysowany dziecięcą kreską domek. Taki zwyczajny, z dachem, dwoma oknami, kominem i drzwiami. Pokolorowany starannie, choć niedokładnie. Antek jeszcze tego nie opanował.
Żeby mogłaś zobaczyć moimi oczami.
Kolorowy świat, zielone drzewa, żółte słońce, błękitne chmury, czerwony dach. Feeria barw.
– Antek!
Donośnemu krzykowi Tomka zawtórował płacz małego. Oczami wyobraźni widziała przerażone spojrzenie Antka. I skupiony wyraz twarzy Tomka, gdy próbuje przezwyciężyć złość i uspokoić synka. Targany wyrzutami sumienia, za ten wybuch.
– Przepraszam, tatusiu.
Du, du, du, dudni cichy głos Tomka. Już się pewnie przytulają. Udało mu się.
Nie miała tyle siły. Była z Antkiem wciąż i wciąż, do przedszkola, z przedszkola, na ćwiczenia, do sklepu, do domu. Wszystkie jego wybuchy, lamenty, histerie. Tomkowi było łatwiej, wracał wieczorem…
Otworzyła pudełko z tabletkami. Białe proszki hipnotyzowały.
Mały szkrab… Z otwartymi szeroko, niewidzącymi oczami. Przytępiony, ospały, niereagujący na jej głos. Co wtedy zobaczy? Jakie kolory? Słońce, drzewa, ściany domku wyblakną. Nie będzie już radości z powodu dymu nad kominem i psa na huśtawce. Tylko mały Antoś wśród białych ścian.
Będzie łatwiej…
Kocham cię, mamusiu.
Nie da mu ich. Niech mówią, co chcą.
Nie da.

[ElGeneral]

Dobre. Tylko jedno pytanie: dlaczego niby Tomek miałby się wstydzić za małego?

[hundzia]

I dlaczego tu nie ma fantastyki? :P

[Kruger]

Dobre. Tylko jedno pytanie: dlaczego niby Tomek miałby się wstydzić za małego?

Jakby to powiedzieć... Za samego małego nie. Ale są czasem sytuacje, gdy rodzic nie wie gdzie oczy schować. Z powodu zachowania dziecka. Zna to pewnie każdy rodzic a rodzice dzieci z problemami rozwojowymi - w większym natężeniu. To są uczucia bardzo ambiwalentne, ojciec mimo woli odczuwa wstyd za pewne zachowania (np. to tarzanie się po innym dziecku) ale z drugiej strony sam to uczucie wstydu potepia i wstydzi się go, przed dzieckiem i przed samym sobą. Trudno to oddać, starałem się zmieścić w tym limicie.

I dlaczego tu nie ma fantastyki? :P

Historia jest taka.
Pojawił się temat konkursu: Biały proszek i białe ściany. Z tematyką powyższą chciałem się od dawna zmierzyć, brakowało kopniaka. Przy tym temacie konkursu pojawił się zamysł, więc napisałem tego "szorta".
Niestety wyszło słabo. Nie udało się ani odpowiednio wiarygodnie oddać elementu fantastycznego (a był, był - rysunek chłopca tworzył przejście do innego świata, do którego matka poszła za nim) ani oddać klimatu samego problemu dziecka autystycznego i jego rodziny. Było takie - tu liźnięte i tu liźnięte ale nie grało ze sobą. Skonsultowałem rzecz i konsultant miał te same obiekcje. Więc wywaliłem fantastykę i skupiłem się na tym, na czym mi bardziej zależało.
Nawiasem mówiąc, zebrałem baty w komentarzach, sporo osób wytykało mi brak fantastyki. No trudno.

Hmmm, każdy kto pisze, chce słyszeć, że innym się podoba, nie jestem wyjątkiem. Ale tak naprawdę to ja o tym po prostu chciałem napisać i teraz chcę w głównej mierze przekonać się, czy to krótkie opowiadanko ma dla innych tą samą siłę oddziaływania, co dla mnie. Oczywiście - uwagi krytyczne też i jak najbardziej.

[hundzia]

To ja ci powiem, że i nastrój i zdarzenia są bardzo prawdziwe. I pod tym względem porusza, więc chyba cel osiągnięty.

[Kruger]

Hmmm, każdy kto pisze, chce słyszeć, że innym się podoba, nie jestem wyjątkiem. Ale tak naprawdę to ja o tym po prostu chciałem napisać i teraz chcę w głównej mierze przekonać się, czy to krótkie opowiadanko ma dla innych tą samą siłę oddziaływania, co dla mnie. Oczywiście - uwagi krytyczne też i jak najbardziej.

Tego... Tylko żebyście nie odniesli wrażenia, że na uwagi krytyczne nie czekam!
Bo czekam.

[Cordeliane]

Drobiazg, ale poruszający, i ładne wywiązanie się z tematu, IMO, chociaż to akurat nie daje w tej chwili punktów dodatkowych. A teraz <werble> będzie uwaga krytyczna, proszę bardzo - wierzę, że zdarzenia są prawdziwe, ale jedna kwestia mi zabrzmiała zupełnie sztucznie:

Wiesz, że Jula budzi u Antka silne emocje a on nie wie jak je kontrolować i wyrażać.

Brak przecinka pomijam, ale to zdanie jest... podręcznikowe. Bezemocjonalne. Jakby to psycholog tłumaczył komuś zachowanie dziecka, a nie jeden rodzic - zupełnie niepotrzebnie, a w każdym razie nie takimi słowami - drugiemu rodzicowi. Rozumiem, chciałeś przemycić w dialogu wyjaśnienie dla czytelnika, ale jednak trzeba pamiętać, kto z kim rozmawia, i czy to jest wiarygodne. Mnie zgrzytnęło.

[Kruger]

Przymuję na klatę. Słuszna uwaga.

[Nieznany]

A co tam, mi też wolno.

To i ja dochodzę do takiego wniosku w zakresie komentarza. :)

Tekst jak najbardziej porusza, mnie również, tu zgadzam się z hundzią. Co do formy, to można zrzucić to na karb mojego braku lotności, ale jednak miałem problem z wytłuszczonym zdaniem:

– Płakałaś? Co się… Antek?
Coś. Nic. Wszystko.
Godzinna histeria rano, gdy zobaczył te cholerne guziki na koszuli Tomka… Potem odwiozła go do przedszkola, rozstanie też z krzykiem. Spóźnienie do pracy, jak co dzień. I jeszcze… uciekł z płaczem, gdy po niego przyjechała.

Co wiedziałem lub czego się domyślałem w momencie jego czytania, czyli po lekturze pierwszych dwóch linijek? Domyślałem się, że rozmawiają dwie osoby i że pytający lub pytająca wnioskuje, że odpytywana płakała i winien jest jakowyś Antek. I miałem problem z tym zdaniem, bo pojawia się Tomek (kto zacz? dowiedziałem się dopiero z dalszej lektury), i zadawałem sobie w tym miejscu pytanie - czy to bohaterka wspomina swoje zachowanie i może miało być jednak "Godzinna histeria rano, gdy zobaczyła te cholerne guziki na koszuli Tomka... Potem odwiozła go"? Naturalnie, po wgłębieniu się w dalszą treść już wiem, że to jednak Antoś histeryzował przez guziki w koszuli swego taty, ale wtedy nie miałem o tym pojęcia i czytając dalej ciągle wracałem myślami do tego jednego zdania.

[jaynova]

Nawiasem mówiąc, zebrałem baty w komentarzach, sporo osób wytykało mi brak fantastyki. No trudno.

Brak fantastyki jest oczywisty i niewątpliwy. A poza tym nie rozumiem tego opowiadania. Ale nic to, wiem, że nic nie wiem. ;)

[Cordeliane]

A masz może jakiekolwiek uwagi merytoryczne do tego tekstu? Bo tak patrzę ogólnie na Twoją wieczorną działalność na forum, i mam nieodparte wrażenie, że wpadłeś ponabijać sobie licznik postów.

[jaynova]

A masz może jakiekolwiek uwagi merytoryczne do tego tekstu?

Gdybym to ja napisał takie opowiadanie, to zapewne ty Cordeliane,a i Neularger rozjechalibyście mnie jak walec. Ale widać są równi i równiejsi ( czytaj, forumowicze z dłuższym stażem i większą ilością postów)
Ten tekst jest zapewne twoim zdaniem zamknięty. Ona nie da mu tych tabletek. I co dalej? Coś się rozwiązało? Coś się zmieniło?
Otwarcie jest dziwne. Miejsce akcji poznajemy dopiero gdzieś w 1/3 tekstu. Jakby autor zaczął niezupełnie od początku, takim dużym bum. Wg. F. Kresa to błąd ( na swoje zdanie się nie powołuję, bo wielokrotnie udowodniono mi tu niekompetencję.) Odsyłam do jego felietonów dla początkującyh autorów.
http://fahrenheit.net.pl/forum/styles/f ... rforum.gif
Fantasy, s-f i horror, nie? Czytać jeszcze potrafię. A w tym opowiadaniu tych gatunków nie ma.
Sam Autor tak twierdzi.


wpis moderatora:
neularger: Obrazek poszedł precz.

[neularger]

Gdybym to ja napisał takie opowiadanie, to zapewne ty Cordeliane,a i Neularger rozjechalibyście mnie jak walec.

Po pierwsze. Gdybyś może zwrócił uwagę na fakt, że ja się nie wypowiadałem na temat tego tekstu - wcale. Twoje przekonanie pozostaje zatem li tylko Twoim prywatnym przekonaniem - niepopartym żadnym materiałem dowodowym.
Po drugie. Zdarzało się nie raz, że teksty niefantastyczne były oceniane. Na ZWO i na WT.
Po trzecie. Oczywiście, że osoby mające dłuższy staż są inaczej traktowane niż ci z krótszym stażem. Wydaje Ci się to dziwne? Bo mnie nie... Za czas jakiś zapewne też będziesz się cieszył takimi "łaskami". Niemniej, to nierówne traktowanie nie przekracza granic rozsądku, nie dzieje Ci się tu krzywda Jaynova.
A tekst Krugera nie jest żadnym precedensem (punkt drugi). Dlatego został.

[Cordeliane]

A masz może jakiekolwiek uwagi merytoryczne do tego tekstu?

Gdybym to ja napisał takie opowiadanie, to zapewne ty Cordeliane,a i Neularger rozjechalibyście mnie jak walec.

Pytałam, czy masz jakieś uwagi merytoryczne. Podobnie to samo wytknął Ci Neularger w równoległym wątku - tam jakoś nie miałeś problemów ze zrozumieniem, o co mu chodzi.

Ale widać są równi i równiejsi (czytaj, forumowicze z dłuższym stażem i większą ilością postów)

Liczba postów nie ma tu nic do rzeczy. Ale, skoro chcesz potwierdzenia, że świat jest niesprawiedliwy, a życie podłe (my w szczególności) - Kruger nie jest autorem zupełnie początkującym, ma za sobą publikacje i niejedną łapankę przeżył, więc można się go czepiać na innym poziomie. Ty natomiast do tej pory nie zaprezentowałeś nam tekstu, który by można opublikować.

Fantasy, s-f i horror, nie? Czytać jeszcze potrafię. A w tym opowiadaniu tych gatunków nie ma.
Sam Autor tak twierdzi.

I uznałeś, że potwierdzenie tego faktu przez Ciebie sprawi, że nabierze on zupełnie nowego znaczenia? Uwagi merytoryczne są OK. Powtórzenie tego, co napisał ktoś wcześniej (i co nie jest przedmiotem dyskusji), plus dodanie że nie rozumiesz tekstu - nie jest OK.

[jaynova]

Uwagi merytoryczne są OK. Powtórzenie tego, co napisał ktoś wcześniej (i co nie jest przedmiotem dyskusji), plus dodanie że nie rozumiesz tekstu - nie jest OK.

I z tym się zgadzam. Gdybyś ujęła to wcześniej w taki sposób, słowem bym się nie odezwał. Natomiast twój poprzedni post był, w moim odczuciu, złośliwy.

nie dzieje Ci się tu krzywda Jaynova

Wiem. Nie jestem kapryszącym płaczkiem.