Pakt

[Tomek]

Przeklęte prochy. Widzę, jak opiekunka podchodzi do szafek. Wyciąga ręce, otwiera jedną z nich i zagląda. Kręci głową, schyla się i chwilę grzebie w szufladzie, po czym prostuje się, czyta coś na pomarańczowym opakowaniu i odwraca się do mnie. Dzielą nas podwójne, przeszklone drzwi, ale niemal czuję jej zapach. Od dziesięciu lat używa tych samych perfum. Durna suka uśmiecha się i macha do mnie. Pokazuję jej język. W prawej dłoni trzyma pudełko, to, z którego czytała. Nie mogę tego wiedzieć, ale czuję, że to coś niedobrego. Pomarańcz nie kojarzy mi się dobrze, może przez to, że zmuszają nas tu do jedzenia różnych świństw w tym kolorze. Mandarynek na przykład. Podchodzi do drzwi, wkłada klucz do zamka i zaraz stoi obok mnie.
- Robercie, niegrzeczny z ciebie chłopak – mówi i uśmiecha się do mnie.
- Co to? – pytam, spoglądając na pudełko w jej ręku.
- A, to jest niespodzianka dla niegrzecznych chłopców. Robercie, dostaliśmy dzisiaj nowe leki. Są skuteczniejsze. Aczkolwiek możesz poczuć nudności na początku, po kilku dawkach będzie już tylko dobrze. Co ty na to?
- Idź do diabła z tym szajsem – mówię, znowu pokazuję jej język, krzyżuję ręce na piersi i zaciskam wargi tak, że tworzą wąską linię.
- Oho, bunt na pokładzie, czy mam wezwać Kapitana?

Przeklęty Kapitan. Człowiek nie ma skrupułów. Jeśli nie chcesz łykać, co ci podają, przychodzi dwumetrowy osiłek o ciemnej karnacji, którego wszyscy nazywają Kapitanem, łapie cię za szmaty, unieruchamia, zaciska swoje śmierdzące dłonie na twojej szczęce i nie masz wyjścia. Otwierasz usta, a ktoś wrzuca ci prochy prosto na język. Dupek zamyka ci paszczę, zaciska kciukiem oraz palcem wskazującym nos, a ty łykasz wszystko. Po pół godzinie dryfujesz gdzieś w przestworzach, wzrok masz nieobecny, bredzisz, a w najgorszym wypadku gapisz się w punkt poza światem a w kąciku ust ścieka ci strużka śliny. A jak jesteś grzeczny, to dostajesz tylko leki na reumatyzm, bez ogłupiaczy.
- Nie – mówię i wyciągam do niej dłoń, spodem ku górze. Wyciska na nią dwie tabletki. Patrzy na mnie, nic nie mówiąc. Wie, że ja wiem, co mam teraz zrobić. A może udam, że jednak nie wiem? Nie, to na nic. Połykam prochy, jednak ta idiotka wciąż wlepia patrzały we mnie.
- Co chcesz? – pytam, choć doskonale wiem.
- Proszę buzię do kontroli – odpowiada, wyciąga z kieszonki na piersi mała latarkę i sprawdza, czy nie ukrywam tabletek gdzieś między dziąsłami a policzkiem.
- Ładnie. Zobaczysz, że poczujesz się lepiej. Aha, dzisiaj myjesz zęby. Nie mam zamiaru codziennie wąchać tego smrodku, ale dmuchać na mnie możesz. Mnie dmuchać zawsze możesz. – Mruga okiem. Uśmiecha się, wstając i wraca za podwójne drzwi.

Opiekunowie w Poczekalni, jak zwykliśmy nazywać Dom Opieki Osób Starszych im. Marii Magdaleny w Tychach, dzielą się zasadniczo na dwie grupy. Do pierwszej należą lekkoduchy, osoby jak niezłomna Teresa Andrzejak, której nijak nie potrafię złamać. Zawsze się szczerzy i żartuje. Człowiek może żreć cebulę cały tydzień, a potem dmuchać jej prosto do nosa, kiedy przybliża twarz podczas Kontroli Połyku tak blisko, iż ktoś mógłby pomyśleć, że oto jest świadkiem miłosnej sceny, a jej nawet nie zadrży głos ze zdenerwowania. Przeciwnie, czasami szczerzy zęby jeszcze szerzej. Niektórzy mają nierówno pod sufitem. Wariaci są również w drugiej grupie, ale ci są odmiennej natury. Bywają agresywni, cały czas chodzą z ponurymi minami, klną i nie znoszą, kiedy się im odmawia. To klub dla specjalnych, a Kapitan z pewnością ma złotą kartę członkowską. Mogę śmiało powiedzieć, że „co się w klubie wydarzy, w klubie zostanie na zawsze”. Mimo częstych aktów przemocy, ani razu nikt nie puścił pary. Ludziom skazanym na Poczekalnię nie zdarza się mieć rodzinę, więc kto by się przejmował? Dziwnym trafem cały personel znalazł się we właściwym miejscu. Lekkoduchy rano, brutale popołudniu. Bez wyjątku. W nocy bywało różnie.

Dlaczego nazywamy ten syf Poczekalnią? No, bo tu się czeka, aż przyjdzie gość w czarnej szacie z kosą w dłoni, zostawi Pimpusia na dachu, zamieni z tobą kilka słów i pozwoli ci odejść na drugą stronę. Czymkolwiek ona by nie była. Odkąd tu jestem, swojego odejścia doczekały trzy osoby. Jedną z nich była Marysia – cudowna kobieta. Przypominała mi kogoś, kogo straciłem. Czasami myślałem, że gdyby los był łaskawszy i gdybyśmy spotkali się z pół wieku wcześniej, moglibyśmy przeżyć całkiem szczęśliwe chwile razem. Rozumieliśmy się, jak nikt z nikim wcześniej. Czasami po prostu siedziała w fotelu i wyglądała za okno, ja czuwałem obok, głaskałem jej dłoni i starałem się patrzeć w to samo miejsce. A kiedy czułem się znużony i chciałem wyciągnąć się na łóżku, niemal natychmiast proponowała mi, żebym właśnie to zrobił. Jeśli poczułem pragnienie, odchodziła, a wracając, trzymała dwie szklanki soku. Magia, nie rozmawialiśmy o tym, ale myślę, że była dwustronna. Ktoś mi kiedyś powiedział, że szanse na spotkanie tej właściwej osoby wynoszą jeden do dziesięciu tysięcy. Nie wiem, ile w tym prawdy, ale raczej w to nie wierzę. Szanse są dużo mniejsze, mnie poszukiwanie zajęło bardzo długo, a w tym czasie minąłem znacznie więcej ludzi. Nasze szczęście trwało dwa lata, umarła, śniąc. Niedługo wypadnie trzecia rocznica jej odejścia. Jak się czuję? Początkowo chciałem się zabić, ale w końcu zrozumiałem, że to niemożliwe. Każda próba kończyła się niepowodzeniem. Sznurek pękł, tabletki zwymiotowałem.

- Co ci dają? – czyjś głos wyrywa mnie ze wspomnień. Rozglądam się, z prawej strony widzę Janka. Siedzi przed telewizorem, nogi ma na stoliku. Jest wcześnie rano i może sobie na to pozwolić. Dyżur ma członek Klubu Lekkoduchów.
- Nie wiem, nigdy nie pytam, bo i tak nie mogę zapamiętać tych zwariowanych nazw. Leflunocośtam, Azatiopocałujmniewdupę i inne takie. Sam wiesz.
- Ano. Mamy nowego, widziałeś?
- Paskudzę mu w mleko.
- Co?
- Jajco, i tak nie będziesz wiedział – mówię do niego i podchodzę. Siadam obok i sprawdzam, co ogląda. Tandetny serial. – Zmień to.

Janek zmienia. W Poczekalni trzeba zdobyć sobie szacunek, piąć się po drabinie hierarchii. Być zimnym i bezwzględnym wobec innych samców i niektórych samic. Zupełnie, jak w więzieniu, choć tam nigdy nie byłem. Ale czytałem „Skazanego na Shawshank”. Odkąd tu jestem dużo czytam i szczerze mówiąc, trochę świruję od tych książek. Zdarza mi się cytować fragmenty, zupełnie nieświadomie. Nieraz myślę, iż jestem Robertem Jordanem i mam wysadzić jakiś cholerny most. Chodzę po ogrodzie i się skradam. Kiedyś wszedłem pod przejście nad strumykiem i siedziałem tam dopóki mnie nie znaleźli. Spodnie przemokły mi całe, gdyż musiałem kucać, było tak nisko. Spędziłem tam blisko dwadzieścia godzin, a kiedy mnie wyciągali wrzeszczałem: „Anselmo, Anselmo, wiesz, co robić! Musisz to zrobić!”. Miałem wtedy jakąś blokadę w mózgu i zupełnie nie wiedziałem, co się działo. Dopiero następnego dnia opowiedziała mi wszystko Teresa i mimo że ją nawyzywałem, to byłem pewny, że nie kłamała. Zaangażowali w poszukiwania policję, a to dla Kapitana było za dużo. Parę dni później poszedłem do kibla się odlać. Patrzyłem w muszlę, kiedy usłyszałem, że ktoś wchodzi. Kilka tajemniczych odgłosów, prawdopodobnie oznaczały blokowanie wejścia kijem miotły, ciężkie kroki i drzwi toalety się otworzyły. Kapitan wypełniał prawie całą framugę swym cielskiem. Zdarł ze mnie koszulkę i zdzielił porządnie pasem. Potem jeszcze raz, po trzecim wyszedł. Żaden z nas nie powiedział ani słowa. Byłem z siebie dumny, nie licząc kilku cichych jęków, nie dałem mu satysfakcji z zadawanego bólu. Paski na skórze zniknęły po dwóch tygodniach. Oficjalna wersja: samookaleczenie się. Nie zaprzeczałem. Co by to zmieniło?

- Może być? – pyta Janek, zostawiając obraz na jakimś programie przyrodniczym.
- Skąd mam wiedzieć? Dopiero co włączyłeś.
- Patrz, Robi, idzie nowy. – Unosi dłoń w kierunku przeciwnej strony Salonu Rozrywek. Obracam się w tamtą stronę. Faktycznie, nowy. A za nim cały sztab powitalny. Wszyscy pensjonariusze, czyli osiem osób, nie licząc nas dwóch. Wlali się do Salonu, przekrzykując jeden drugiego i prowadząc nowego w moją stronę, a ja patrzę i oceniam, kim jest ten człowiek. Wygląda na zagubionego, może wreszcie przeszedł na emeryturę i okazało się, że nie stać go na opłacenie mieszkania? Może przywiozły i zostawiły go dzieci, by pozbyć się uciążliwego starca? To się zdarzało.

- Robi, rób miejsce! – wrzeszczy Patrycja - stara zołza.
- Cmoknij mnie – odkrzykuję.
- Możesz pomarzyć!
Mimo wszystko wstaję i robię miejsce. Nie żebym się słuchał jakiegoś starego babska, po prostu jestem ciekawy nowego w kolejce Poczekalni.
Pielgrzymka dociera do kanapy, nowy otoczony uśmiechami, zdaje się być zadowolony. Głupiec, nie wie, że za tydzień, może dwa, będzie zwykłym, nudnym staruchem, którego będą szprycować i bić w łazience.
- …Mieszkołech z synem, ale umarł niedawno i nie mom nikogo – mówi nowy. Nie słyszałem, co było na początku, bo idiotka Patrycja wpadła w swoją sztuczność. Krzyczała, wzdychała i udawała płacz. Postanawiam opanować ten zgiełk.
- Zamknąć się, do diabła! – krzyczę, a wokół zapada cisza. – Mów – kieruję słowa do nowego, ale ten, wyraźnie zaniepokojony moim wybuchem, milczy.
- Nie bój się – dodaję. – Jesteś wśród swoich.
- Jestech Edmund, pięć lot mieszkołech z synem, mioł stwardnienie rozsiane, póki dostawaliśmy zasiłek, było w porządku. Znaczy się żyliśmy, nie? Łon teraz nie żyje. – Spuszcza wzrok i wbija go w podłogę. – Nie mogłech pracować, bo syn wymagał stałej opieki, nie? Nie chciołech go nikaj oddawać, nie? To żech siedział i się nim zajmował. Trocha babko nom pomagała, ale… Ale łon umarł i nie mom nikogo.
Zapada wymowna cisza. Każdy stara się nie spojrzeć nikomu w oczy, bo mógłby dostrzec szkliste oczy. Ludzie na starość stają się bardziej wrażliwi. Kto mógłby przerwać tak ważną chwilę? Powiedzieć coś mądrego? Myślę, że ja mógłbym, ale właśnie, kiedy chcę coś rzec, durna Patrycja odzywa się:
- Biedaczysko. Twój syn jest tam u góry – wskazuje palcem sufit – i liczy na ciebie.
Co za idiotka, myślę. To ma być coś mądrego? Niemowa zrobiłby to lepiej. Oddycham z ulgą, bo myślę, że skończyła się wygłupiać, ale ona dodaje:
- Ten świat nie jest jedyny i czasami odwiedzają nas goście z innych wymiarów. To znaczy nieba albo piekła. Może i ty spotkasz swojego syna. Prawda, Robi?
Wlepia te swoje małe, niebieskie oczka w moją twarz. Wiem, co nastąpi.
Moja opowieść stanowi niemal rytuał. Każdy ją słyszał i słyszy znowu za każdym razem, kiedy przybywa nowy nieszczęśnik, żeby spędzić z nami resztę swojego życia. Ale tym razem po prostu nie jest odpowiednia sytuacja. Facet wyraźnie jest załamany po stracie syna i pragnie raczej pocieszenia niż…
- Właśnie, Robert, opowiedz, jak woziłeś diabła – mówi Janek, a ja mam ochotę wstać i wrzeszczeć na nich wszystkich: Nie widzicie, psia krew, że gość stracił syna i jest marnie z nim?! Zamiast tego mówię jednak:
- Sam nie wiem.
Nowy podnosi twarz i patrzy na mnie. Widzę, że nieco się ożywił. Ale nie potrafię rozpoznać, czy to lęk, czy nadzieja. A może zwykła ciekawość?
- Chcesz posłuchać, co mnie spotkało?
Kiwa głową powoli.

Podchodzę do okna i siadam w moim ulubionym fotelu. Chwilę bawię się paznokciami, po chwili podnoszę wzrok na zgromadzonych. Widzę dziesięć osób na skraju życia; doświadczonych i pomarszczonych jak zgnite owoce. Wszyscy patrzą na mnie w ciszy. Lubię tę chwilę. Czuję się wtedy zdrowy i silny, jakbym miał tajemną moc kierowania ludźmi. Wnikania do ich umysłów. Wywołuję w nich niecierpliwość, reguluję jej intensywność, bawię się nią.
- Dobra. Ale ostrzegam, że to dość nieprawdopodobne, ale jeśli ktoś po wysłuchaniu powie, że ześwirowałem, to będzie miał tu przechlapane, jasne?
Cisza.

- Pamiętajcie, że to działo się strasznie dawno temu i niektóre szczegóły mogłem po prostu zapomnieć, to normalne. Albo powiem coś inaczej niż zwykle. Albo coś pomieszam, wtedy mi przerwijcie i poprawcie. Jednak najważniejsze wciąż tkwi mi w pamięci…
Mówię i patrzę im w oczy. Widzę emocję. Starzy głupcy, słyszeli tę opowieść tyle razy, a wciąż dają się sterować. Delektuję się tą chwilę, czuję jak podniecenie wypełnia bezosobową przestrzeń wokół każdego z nich. W końcu kontynuuję:
- Był rok dwa tysiące setny. Pracowałem wtedy dla „Halo Taxi” - małej taksówkowej korporacji. Działała krótko na rynku, ale rozwijała się szybko. Na początku mieliśmy cztery samochody, a pięć lat później już dwadzieścia pięć. Byłem jednym z najdłużej pracujących kierowców, więc zazwyczaj miałem najlepsze miejsca. Stałem pod dworcem PKP. Czasami bywało, że kilka godzin nikt nie chciał podwózki, ale jak przyjeżdżał dobry pociąg to kursowałem bez przerwy cały dzień. Noce były cięższe. Tychy to jedno z miast, które nocą umierają, żeby ożyć na nowo z samego rana. Mimo wszystko czasami brałem nocki. Jak pokłóciłem się z żoną dla przykładu. Czy ją kochałem? Zdecydowanie tak, chociaż kiedyś spakowała mnie i wystawiła walizki za drzwi, trzy dni mieszkałem w samochodzie, a ona… - urywam w tym miejscu. Patrycja macha ręką, a ja zdaję sobie sprawę, że zbaczam z tematu. Dumam chwilę, próbując przypomnieć sobie, o czym opowiadam, w końcu podchwytuję stracony wątek:
- Jednego popołudnia pożarliśmy się ostro. Wyszedłem z domu i poszedłem do pracy. to wielka zaleta mojego zawodu. Byłego. Można w każdej chwili zacząć zarabiać. Oczywiście, jeśli ma się dobrą miejscówkę, a ja taką miałem. Więc podjechałem na dworzec. Kropiło i zapowiadało się, że wkrótce lunie deszcz. To dobrze, bo wtedy ludzie biorą taksówki. Patrzyłem na tory, czekając aż wjedzie jakiś pociąg ze śpieszącymi się gdzieś pasażerami. No i z gotówką. Aż tu nagle ktoś zachodzi mnie od tyłu i wali pięścią w okno po stronie kierowcy. Wystraszyłem się, mówię wam, prawie w portki narobiłem – oznajmiam i patrzę w oczy nowemu. Widzę, że słucha mnie z uwagą. Kontynuuję:
- Opanowałem się jednak. Czasami ludzie mają głupie pomysły: stukają, pukają, a jeden to nawet walił pięściami w maskę. W każdym razie tamtego wieczora było już ciemno, uchylam szybę odrobinę, żebyśmy mogli się słyszeć, ale nie za bardzo, bo mógłby wsadzić rękę do środka i coś mi zrobić. Na początku podchodziłem niepewnie do każdego, kto walił w szyby, musiałem usłyszeć głos, żeby ocenić, czy ktoś jest normalny. Już tak miałem, że po głosie mogłem wiele o człowieku powiedzieć. Tym razem było inaczej. Gość mówi mi coś, że ma, jak on to powiedział, że ma amiwanetne… amewitne… Cholera! – Krzyczę i przykładam dłoń do czoła. Zawsze zapominam tych pedziowatych słów.
- Ambiwalentne – uzupełnia Patrycja, a ja wiem, że kiedyś ją uduszę poduszką.
- Przecież mówię! Nie przerywaj mi, do diaska. A więc mówi mi, że ma te uczucie w stosunku do mojej puszki metalu na kołach. Myślę więc, że to wariat i mam zamiar zasunąć okno, ale on szybko dodaje, jakby czytał w myślach, że nie jest wariatem tylko nie pochodzi z tych okolic i trochę się gubi. No, dobra, myślę znowu, nie wygląda na Kubę Rozpruwacza. Może dziwnie gada, ale kiedyś spotkałem idiotę ze wschodu kraju to też gadał jak potłuczony. Pieniądz to pieniądz, a że pokłóciłem się z żoną, to miałem wszystko w dupie. Mówię mu, żeby wskakiwał. Zapaliłem silnik i czekam. Cholera, patrzę w lusterko i widzę, że koleś schyla się, ogląda drzwi, przesuwa po nich dłonią w rękawicy, a po dłuższej chwili wreszcie domyśla się do czego służy klamka i otwiera drzwi. Cholerny wieśniak, powiedziałem w myślach, a na głos zapytałem go, gdzie zawieźć.

Tu przerywam na chwilę. Gestem dłoni wskazuję, że chętnie bym się czegoś napił. Janek napełnia szklankę wodą i podaje mi ją. Patrzę na szklane naczynie, szukając tam dalszego ciągu historii. Widzę tylko wodę, ale historia nabiera kształtów i bez jej pomocy. Wypijam płyn.

- Pyta mnie, czy jest tu jezioro. Mówię mu, że jest, nazywa się Paprocany. Proszę tam skierować samolot. Samochód, poprawiam go, on uśmiecha się i mówi, że faktycznie samochód. Patrzyłem chwilę na niego w środkowym lusterku. Miał kruczoczarne włosy, niezwykle ciemne oczy, ubrany był w skórzaną kurtkę i czarne sztruksy. Teraz mnie to przeraża, ale wtedy nie myślałem dużo. Ruszyłem, na skrzyżowaniu skręciłem w prawo i jechałem ulicą Budowlanych, minąłem ZEG, Leclerc i zatrzymałem się na hotelowcu przed czerwonym światłem. Naprawdę nie miałem ochoty na pogaduszki, ale koleś coś zagadał. Nie usłyszałem to powiedziałem, żeby powtórzył. Powiedział, czy w pobliżu jeziora można znaleźć jakieś zwierzęta. Mówię mu, że wokół jest las i zwierzęta są na pewno. Odpowiada, że świetnie, bo zgłodniał. Myślałem, że się przesłyszałem, ale jak mówiłem miałem wszystko w dupie, więc nie odzywałem się już. Światła się zmieniły i ruszyłem. Ulice były puste, więc mogłem jechać nieco szybciej. Co chwilę zerkałem w lusterko. Nabierałem przekonania, że coś tu jest bardzo nie tak. Czułem dziwny zapach oraz narastający niepokój, więc zwiększyłem szybkość, tak że wskazówka prędkościomierza zatrzymała się w okolicach liczby osiemdziesiąt. W końcu dojechaliśmy na miejsce, a on wysiadł. Skubany zaczął odchodzić to wołam do niego, że nie zapłacił. Gość wraca i wrzuca mi do środka pięć banknotów stuzłotowych. Myślę wariat totalny, ale szybko odjechałem, żeby się nie rozmyślił albo żeby nie zechciał wracać moją taksówką. Zarobiłem kupę szmalu i chciałem opowiedzieć historię żonie, bo byłem pewny, że to nas pogodzi. Kiedy dojeżdżałem do domu, zdałem sobie nagle sprawę, co to za zapach. To była… siarka. Wiozłem diabła.

- Nie wierza – mówi nowy, kręcąc głową.
Patrzę na niego. Opowiadałem to już tysiące razy. A może miliony? Wiem, co zrobić, żeby uwierzył. Uśmiecham się więc krzywo, kręcę głową, patrząc w prawy górny róg pokoju. Potem przybieram poważną minę i kończę:
- Następnego dnia w gazecie czytałem, że nad Paprocanami zabito młodą dziewczynę. Została jej sama głowa i kilka obgryzionych z mięsa kości.
- Może to nie łon – znowu nowy.
- Może – odpowiadam. – Dobra, powiem ci coś, co wie niewielu.
Robiłem to już tyle razy. Zawsze tak to układam. Być może inaczej byłoby lepiej, nie wiem, będę musiał się zastanowić. Teraz jest ciekawie i po mojemu. Mówię:
- Działo się to w roku dwa tysiące czternastym, a nie dwa tysiące sto piątym.
Nowy rechocze. W końcu mówi:
- Ale bajka. Musiałbyś mieć ze sto lat!
- Sto dziesięć. To prawda – odpowiadam szybko. Jego mina tężeje. Nie czekam na reakcję tylko opowiadam dalej:
- Nie wspomniałem też o rozmowie z diabłem. Odbyłem ją nad brzegiem jeziora. Na ławce. Namówił mnie, żebym tam poszedł z nim. Nie bardzo czułem, że miałem jakiś wybór. Chciałem odmówić, ale nie mogłem. A więc wysiedliśmy i zanurzyliśmy się w mroku. Wiatr poruszał gałęziami drzew, co sprawiało dziwne wrażenie. Nie umiem tego nazwać, jakbym był w starym kościele, z kadzidłami, muzyką, chórem i w ogóle. Wiecie, mistyczne przeżycie. Co rusz zdawało mi się, że gość się rozpływał, traciłem go z oczu, a po chwili pojawiał się w innym miejscu, jakby materializował się z powietrza. Doszliśmy do ławki i usiedliśmy. Chmury się przerzedziły i w tafli jeziora dostrzegłem migotliwe odbicie księżyca i kilku jaśniejszych gwiazd. Długo milczał, w końcu odezwał się. Wypalił z grubej rury: życie twojej żony za twoją nieśmiertelność. Gapię się na gościa i myślę kolejny raz, że psychol. Zorientowałem się, że nie miał białek oczu, były całkowicie czarne, chociaż czasami migało w ich głębi czerwone światełko. Jakby blask wydobywający się przez szczelinę u dołu zamkniętych drzwi. Zrobiło mi się gorąco i rozpiąłem kurtkę. Zapytałem go, dlaczego chciał Zosię. Jestem głodny, ciała i duszy, odpowiedział. Kim jesteś, zapytałem go. Usłyszałem, że przecież wiem, kim jest i nie muszę udawać. Toteż nie udawałem. Zapytałem go o szczegóły i powiedział mi. Miałem dożyć wieku, w którym umarłbym normalnie, bez paktu z nim, ale od tej chwili zatrzymam się w tym stanie i żył będę wiecznie. Rozważałem to. Poważnie, kochałem żonę. Zapytałem go, co jeśli odmówię. Powiedział, że rozerwie mnie na strzępy, porwie duszę do najgłębszych czeluści piekieł i tam będzie torturował mnie do końca czasu. Może to głupie, ale pokiwałem głową, jakbym wszystko rozumiał, ale, cholera, niczego nie kapowałem. Wcześniej wspomniałem wam, że powiedział, żebym nie udawał, iż nie wiem, kim jest, nie? Wiecie co myślałem? Że jest wariatem. Więc powiedziałem, żeby brał moją żonę. Jutro bym poszedł na policję, a tymczasem niech pozwoli mi odejść, tak myślałem. Usłyszałem: "tak", ale nie widziałem, żeby ruszał ustami. Dodał jeszcze, żebym wracał. Zerwałem się z ławki. Odzyskałem panowanie nad własnym ciałem. Gnałem jak szalony. Wskoczyłem do wozu i odjechałem z piskiem opon. Wróciłem do Zosi, spała. Wślizgnąłem się pod kołdrę, przytuliłem ją mocno. Odwzajemniła to. Obudziłem się rano i znalazłem kartkę na szafce obok łóżka. Tylko jedno słowo: przepraszam. Zosia poszła do pracy nim wstałem. Popołudniu przyjechała policja i poinformowała mnie, że moja żona została zamordowana.

Przerywam. Opowiadałem to tyle razy, że wierzyłem, iż jestem już w stanie nad sobą panować, tak samo , jak nad słuchaczami. Powstrzymuję szloch, zaciskam zęby. Muszę skończyć, muszę opowiedzieć to tyle razy, żeby już nic nie czuć. Za każdym razem jest coraz łatwiej. Kiedy o tym mówię, lepiej sypiam. Sypiam w ogóle.
- Nie musiałem pytać o szczegóły, bo wiedziałem, co się stało. Psycholog opowiedział mi wszystko, ale ledwo słuchałem. Wziąłem miesiąc wolnego. Potem wróciłem do pracy. Jeżdżenie mnie uspokajało. Trwało to latami. W końcu przyszedł ten dzień, o którym mówił diabeł. Dzień mojej normalnej śmierci. Wracałem taksówką z lotniska z Katowic. Wiozłem młodą dziewczynę. Bardzo się jej śpieszyło, więc uległem i jechałem stówką. Wpadłem w poślizg i wylądowaliśmy w rowie. Ona zginęła, ja cudem przeżyłem. Dostałem zawiasy z powodu... Z powodu mojego stanu… dlatego tak wyglądam.
Wyciągam przed siebie obie ręce. Z początku nie chcą patrzeć, ale wkrótce oswajają się z widokiem i spoglądają nieśmiało. Również patrzę na swoje ręce. Są pokryte grubymi bliznami, nie mam sześciu palców, nosa i prawej stopy. Mam śruby w prawym udzie i metalową płytkę w czaszce.

Czuję, jak po policzkach spływają mi łzy. Miało być lepiej, a już się rozkleiłem, pierwszy raz od dwudziestu lat. Nie wiem, czy wierzę w swoją historię, chcę wierzyć, że to był jednak wariat, a ja wkrótce umrę. Nie chcę takiego życia. Wstaję i wychodzę z Salonu. Jutro znowu będę zimnym draniem, będę wyklinał opiekunki, latał po ogrodzie udając Indianę Jonesa, albo jednego z paisanos z Monterey…


Wątek odblokowany. Czas spuścić trochę krwi... :)))
Gaduła

[Juhani]

Na razie mogę napisać tylko tyle, że jestem zadowolony, że Steinbecka czytujesz:) "Tortilla Flat" to fajna rzecz. Zachwycałem się nią 30 lat temu, zachwycam i teraz.
P.S. Neu, nie wywalaj tego posta. Ja wiem, to nie jest na temat, ale co Ci szkodzi:)

[Tomek]

Oprócz tego czytałem "Ulicę Nadbrzeżną". Nie mogę nigdzie dostać "Gron gniewu", a podobno po przeczytaniu tej powieści nieuchronnie wpada się w depresję, gdyż człowiek zdaje sobie sprawę, że nigdy nie napisze czegoś równie dobrego.

PS.
To na zielono pod tekstem nie ja napisałem. Nie wiem, co spuszczenie krwi ma oznaczać :P

[Małgorzata]

Widziałam przyjście Pana,
Płaszcz chwały Go odziewał,
a z takiej szedł winnicy,
co rodzi grona gniewu.

I podpisałam się pod zielonym. Na kolorowo wpisują się wyłącznie moderatorzy. :P

[Cordeliane]

Nie mogę nigdzie dostać "Gron gniewu"

Co to znaczy "nigdzie"?... Bo znanych mi bibliotekach raczej ta powieść jest, i w sprzedaży też, np. tutaj.

[sprutygolf]

W każdej łapance przychodzi taki moment, że ktoś musi pierwszy zabrać głos..?;) Popróbujem.

W prawej dłoni trzyma pudełko, to, z którego czytała.

Jakieś to niezręczne, że niby czytała z pudełka, ale jeśli poprawne, to nic nie gadam:)

Pomarańcz nie kojarzy mi się dobrze, może przez to, że zmuszają nas tu do jedzenia różnych świństw w tym kolorze. Mandarynek na przykład. Podchodzi do drzwi, wkłada klucz do zamka i zaraz stoi obok mnie.

Pomarańcz czyli pomarańczowy kolor, nie owoc? Więc może napisz: pomarańczowy. Mandarynek, czyli taki niedorosły mandaryn, wkłada klucz? I ten klucz zaraz staje obok? Takie tam opisy:)

Nie mam zamiaru codziennie wąchać tego smrodku, ale dmuchać na mnie możesz.

Czyli? Nie ma zamiaru wąchać, ale możesz dmuchać, żeby jednak smrodek wąchała? Dziwne zaiste.

Człowiek może żreć cebulę cały tydzień, a potem dmuchać jej prosto do nosa (…)

Może lepiej: prosto w nos?

Ludziom skazanym na Poczekalnię nie zdarza się mieć rodzinę, więc kto by się przejmował?

I tu mi coś zgrzytnęło, przyznam, że mam problem: rodzinę czy rodziny? Wg mnie rodziny. Uprzejmie proszę exp… wróć: eks-pertów o opinię:)

Po pół godzinie dryfujesz gdzieś w przestworzach, wzrok masz nieobecny, bredzisz, a w najgorszym wypadku gapisz się w punkt poza światem a w kąciku ust ścieka ci strużka śliny.

Bez trudu wyobrażam sobie gorsze przypadki niż ten najgorszy, opisany przez Ciebie… przecinek przed „a” by się przydał, no i ta strużka niechże nawet sobie ścieka skoro już musi, lecz z kącika ust może? A w kąciku mogła się np. zebrać? No po prostu pychota, aż ślinka do ust napływa!;)
To tylko moje czepialstwo, ale nie mogłem sobie odmówić:

- Nie – mówię i wyciągam do niej dłoń, spodem ku górze.

Koniecznie należało to zaznaczyć, gdyż zwykle nasz bohater wyciąga dłoń po królewsku, wierzchem ku górze, zapewne by ją było łatwiej cmoknąć?;)

Lekkoduchy rano, brutale popołudniu.

Popołudniu przyjechała policja (…)

Po południu. ORT!

mimo że ją nawyzywałem

Hm, ją zwyzywałem lub jej nawyzywałem?

Nie żebym się słuchał jakiegoś starego babska, po prostu jestem ciekawy nowego w kolejce Poczekalni.

Hehe, wyszło, że nowego babska:)

Każdy stara się nie spojrzeć nikomu w oczy, bo mógłby dostrzec szkliste oczy.

Ło Jezu... Przeczytałeś to zdanie choć raz po napisaniu, czy tak sobie powstało i pozostało na wieki wieków amen?;)

Każdy ją słyszał i słyszy znowu za każdym razem, kiedy przybywa nowy nieszczęśnik, żeby spędzić z nami resztę swojego życia.

Każdy za każdym, słyszał i słyszy – za dużo powtórzeń jak na mój gust.

Ale tym razem po prostu nie jest odpowiednia sytuacja.

Trochę kulawo wyszło, prawda?

(...)gość stracił syna i jest marnie z nim?!

Wiadomo, że marnie jest ze… straconym synem.

(...)pomarszczonych jak zgnite owoce

Oj, Chandler się w grobie przewraca:)

Widzę emocję.

Jedną?

Delektuję się tą chwilę

Lit(e)rówka.

Na początku mieliśmy cztery samochody, a pięć lat później już dwadzieścia pięć.

Siedem lat później już dwadzieścia siedem? Druga część zdania nie za szczęśliwa. Zresztą całe zdanie można wywalić bez większej szkody dla całości, nieprawdaż?

Stałem pod dworcem PKP.

Czy może przed dworcem?

Kropiło i zapowiadało się, że wkrótce lunie deszcz.

Myśliło i myśliło mi się i nic nie wymyśliło.

Zapaliłem silnik i czekam.

Po chwili języki ognia ogarnęły całe auto?;)

Mówię mu, że wokół jest las i zwierzęta są na pewno. Odpowiada, że świetnie, bo zgłodniał. Myślałem, że się przesłyszałem, ale jak mówiłem miałem wszystko w dupie, więc nie odzywałem się już.

Nie-wia-ry-go-dne!

(…) jakby materializował się z powietrza.

A, jasne. Z powietrza:)

Zapytałem go, co jeśli odmówię.

Odpowiedział: to, jeśli odmówisz?;)

Więc powiedziałem, żeby brał moją żonę.

O ja Cię:)

Również patrzę na swoje ręce. Są pokryte grubymi bliznami, nie mam sześciu palców, nosa i prawej stopy. Mam śruby w prawym udzie i metalową płytkę w czaszce.

Fajne te ręce: bez sześciu palców, nosa i prawej stopy. Moje nie są tak bogato wyposażone… A wystarczyło kropkę postawić po tych bliznach.
Tyle z grubsza, czas się mentalnie przygotować na starcie z poniedziałkiem - raz-dwa! Do roboty!:)

[neularger]

Ludziom skazanym na Poczekalnię nie zdarza się mieć rodzinę, więc kto by się przejmował?

I tu mi coś zgrzytnęło, przyznam, że mam problem: rodzinę czy rodziny? Wg mnie rodziny. Uprzejmie proszę exp… wróć: eks-pertów o opinię:)

IMO: rodziny. Biernik zmienia się w dopełniacz w przeczeniach.

[Małgorzata]

Normalnie, jedna z kilku (dosłownie, na palcach można policzyć) zasad w języku polskim, która jest absolutnie bez wyjątków, a i tak sprawia problemy. Zupełnie jak końcówka celownika w liczbie mnogiej... Podejrzewam, że ten brak wyjątków wprowadza użytkowników języka w konfuzję... :X

Powinnam coś powiedzieć o tekście, ale na razie słabo mi idzie lektura.

[Tomek]

Powinnam coś powiedzieć o tekście, ale na razie słabo mi idzie lektura.

Nie mogło się obyć bez ukrytego zastraszania, prawda? :D

I podpisałam się pod zielonym. Na kolorowo wpisują się wyłącznie moderatorzy. :P

Szkoda, że tylko moderatorzy :( Ładny kolorek.

sprutygolf, dziękuję za odpowiedź.

Co to znaczy "nigdzie"?... Bo znanych mi bibliotekach raczej ta powieść jest, i w sprzedaży też, np. tutaj.

Powiedziałem nigdzie, żeby zamaskować swoje lenistwo. Tak naprawdę sprawdzałem w dwóch najbliższych bibliotekach, gdzie jestem zapisany :D

[neularger]

Proponuję od teraz powstrzymać się od uwag, kto Cię, Tomku, zastraszył i jak, oraz co i gdzie można wypożyczyć. Wszyscy inni też. Od tego jest PW.

[Małgorzata]

Jakie zastraszanie?! No, jakie?! Mnie się zdarzają trudności z czytaniem. Zdarza mi się nawet czytać to, czego nie ma!

Ale - mam nadzieję - nie tym razem...

Przeklęte prochy. Widzę, jak opiekunka podchodzi do szafek. Wyciąga ręce, otwiera jedną z nich i zagląda. Kręci głową, schyla się i chwilę grzebie w szufladzie, po czym prostuje się, czyta coś na pomarańczowym opakowaniu i odwraca się do mnie.

Pomijam, że stylistycznie tu jest błąd - głównie przez nieumiarkowanie w użyciu podmiotów domyślnych (w mowie są standardem, w tekstach - polem minowym). Ale tutaj uderzyło mnie co innego. Zaznaczyłam czynności. I chociaż rozumiem, że narrator uważnie się przygląda opiekunce, to jednak wydaje mi się, że tyle oczywistych czynności to przesada. Niezależnie od "ważności" postaci - tak szczegółowy opis czynnościowy robi się po prostu nudny.
Nawet jeżeli odczyta się to, co naprawdę napisane. Znaczy: opiekunka otwiera rękę i zagląda (do tej ręki). Wtedy robi się niewielkie mącipole... :P

[Juhani]

Jeju, Tomku! Chcesz, żeby ktoś tutaj Recenzenta Roku dzięki Tobie zarobił? Nie widzisz, że się kolejka ustawia? Przecież to nieludzkie. Ja sobie odpuściłem z tym tekstem, Spruty sporo pociągnął, Margo dołożyła,inni też troszkę, nie chcesz chyba rzeźni totalnej?
Ale żeby nie było, że nie czytam, to masz jeden fragment:

Stałem pod dworcem PKP. Czasami bywało, że kilka godzin nikt nie chciał podwózki, ale jak przyjeżdżał dobry pociąg to kursowałem bez przerwy cały dzień.

Czy mam rozumieć, że jeden pociąg wystarczał na cały dzień wożenia podróżnych? Jedna taksówka jest w Tychach?
I wszyscy z pociągu czekali karnie w kolejce, aż ich porozwozi? Żadnej innej komunikacji? Czekamy na jedną taksówkę? Jak rano zacznie, to do wieczora porozwozi? Ech...

[Tomek]

Juhani, nie za bardzo łapię, o co ci chodziło w pierwszej części wypowiedzi :P

Nawet jeżeli odczyta się to, co naprawdę napisane. Znaczy: opiekunka otwiera rękę i zagląda (do tej ręki)

Kurcze, widzę takie coś u kogoś, ale u siebie nie mogę dostrzec :( Pewnie przez to, że ja wiem o co mi chodziło :D

[Kruger]

Się odkłada tekst na miesiąc. Się drukuje go. Się czyta, po tym miesiącu. I wtedy przeważnie się bardziej widzi :)

[sprutygolf]

Wypada podziękować Ekspertom za rozwianie wątpliwości, teraz będzie dla mnie oczywistym, że:

Biernik zmienia się w dopełniacz w przeczeniach.

Dziękuję Lady Małgorzato, dziękuję neulargerze! Dziękuję Wam obojgu, w dodatku całkiem szczerze!:)
To może przy okazji jeszcze odrobina łapanki?

Człowiek jest nic tylko tym (…)

Ten cytat na dole: Autorze, popraw, proszę „nic” na „nie”, bo sens wychodzi wypaczony, i to w każdym Twoim poście.
A skorom już zaczął…

Przeklęty Kapitan. Człowiek nie ma skrupułów.

Kapitan nie ma czy podmiot liryczny? Chyba czasem cięcie zaimków przebiega zbyt głęboko, może przydałby się „ten” człowiek itd.

(...)zaciska swoje śmierdzące dłonie na twojej szczęce

ze względów estetycznych proponuję zastąpić „śmierdzące” jakimiś innymi, np. wielkimi czy spoconymi? (Śmierdzące dłonie to raczej rzadkość, chyba, że Kapitan w kanalizacji robi albo… no nieważne, nie chce mi się kontynuować tego wątku!;)

- Nie – mówię i wyciągam do niej dłoń, spodem ku górze. Wyciska na nią dwie tabletki.

Dwie wyciska. Na tę górę. Czarodziejską chociaż?

Połykam prochy, jednak ta idiotka wciąż wlepia patrzały we mnie.

W slangu obowiązującym wśród moich znajomych „patrzały” to okulary. Oczywiście, oczy też mogą być… w innym slangu:)

Czasami myślałem, że gdyby los był łaskawszy i gdybyśmy spotkali się z pół wieku wcześniej, moglibyśmy przeżyć całkiem szczęśliwe chwile razem.

Potrzebne to „razem”… jak akordeon na polowaniu!:)

Rozumieliśmy się, jak nikt z nikim wcześniej.

Oh, really??

wyglądała za okno

przez okno (za rzekę, w cień drzew)

Każda próba kończyła się niepowodzeniem. Sznurek pękł, tabletki zwymiotowałem.

Zamiast sznurka użyć linki, do tabletek dodać aviomarin i voila!;)

- Ano. Mamy nowego, widziałeś?
- Paskudzę mu w mleko.
- Co?
- Jajco, i tak nie będziesz wiedział (…)

Biedny czytelnik też się nie dowiedział. Więc może to wyjaśnić... hmm… albo lepiej wywalić?
Wystarczy. A, jeszcze słówko: Autor oczekiwał porównania tekstów starszych z nowszymi, aby się o postępie przekonać? Trudna sprawa... w pierwszym porywie (Aresterra?;) serca już byłem gotów potwierdzić: tak, widzę postęp! Ale po chwili namysłu... Juhani (plus pozostali Dostojni Oprawcy Tekstów) ślicznie rozebrał tekst poprzedni i sporo tam było różności, a tu widzę, że obecny też jest bogaty w potknięcia? Więc... sam nie wiem. Jest wyjście: kierować się należy Radą Starszych, niczym sławny Winnetou - odłożyć arcydzieło na miesiąc i dopiero potem je sprawdzać, kul ze srebrnej rusznicy nie żałując!:)